Wanneer ik een analyse maak van mijn thuisbibliotheek merk ik raakvlakken op tussen rationeel-intellectuele proza en literair-esthetische romans. Enerzijds treedt er in veel van mijn favoriete boeken een deconstructie van het vertelperspectief op. Er is dus sprake van reflectie op de positie van de schrijver, lezer en verteller. Dit is bijvoorbeeld het geval in het werk van Calvino, maar dit krijgt ook vorm in de romans van Woolf. Anderzijds hou ik van poëtische en plastische taal omlijst door intertekstualiteit. Hierbij denk ik aan de betoverende taal van Schulz en de hermetische poëzie van Celan en zijn gebruik van neologismen. Daarentegen tast Perec de grenzen af van taal door taalspelletjes, vormexperimenten en opgelegde wiskundige of literaire beperkingen.

Indien ik vanuit het perspectief van de literatuurgeschiedenis mijn keuzes contextualiseer, ontwaar ik een hinkelspel tussen modernistische en postmodernistische literatuur. Eveneens merk ik een persoonlijke belangstelling op voor geschiedenis in een transhistorisch perspectief. Het (anti)communistische werk van Hrabal en Boelgakov of het proces van sociale degeneratie beschreven door Bolaño zijn hiervan twee voorbeelden.

Door gebruik te maken van het schema van Theo Witte stel ik vast dat mijn literaire competentie zich situeert tussen niveau vijf en zes. Hierbij baseer ik mij op mijn cultureel, maatschappelijk en literair kennisniveau waardoor ik intertekstuele verbanden kan leggen tussen verschillende werken of bijvoorbeeld historische gebeurtenissen kan kaderen. Een ander aspect dat dit staaft is mijn interesse in literatuurstudies en een zoektocht naar verdieping. Ten slotte lees en bestudeer ik graag gelaagde, abstracte en kritische romans. Kortom, ik zie mijzelf als een autonome lezer die complexiteit omarmt en op zoek gaat naar academische expertise.